Odwaga i wilki. Dwie obiecane w tytule historie możesz poznać na dwa sposoby.

Tradycyjnie czytając ten artykuł do końca lub obejrzeć fragment z mojego wystąpienia w Teatrze Palladium na Festiwalu Inspiracji.

Wybór należy do Ciebie!

Zdecydowałeś się czytać? To wspaniale!

ODWAGA – HISTORIA PIERWSZA

We wrześniu 2016 byłam świeżo po napisaniu swojej książki „Psychologia zamiany w życiu i biznesie”. Podekscytowana nową rolą zastanawiałam się kto byłby idealną osobą do napisania recenzji mojej książki.

Musicie wiedzieć, że w książce oprócz wątku popularno-naukowego wprowadziłam element prozatorski i postać Everymanki, w drodze do stawania się Supermenką.

W końcu to przecież książka o zmianie, o udanej zmianie, a nie tylko o dobrej zmianie. 😉

Myśląc o osobach publicznych, które mogłyby wypowiedzieć się w temacie wpadł mi do głowy szalony pomysł, aby o recenzję poprosić pewną bardzo popularną dziennikarkę. Osobę, która nie jest tylko zwyczajną celebrytką. Więcej wygląda i żyje jak  Everymanka. Jednak, a raczej pomimo tego robi ponadprzeciętne rzeczy, a przez to jest Supermenką.

Teoria 5 kontaktów

Istnieje pewna teoria, która głosi, że aby zdobyć kontakt do dowolnej osoby na świecie potrzebujemy 5 kontaktów, które doprowadzą nas do tego właściwego. Niezależnie czy to jest Barak Obama czy też Michał Wiśniewski.

Nie wnikając w metodologię badania (bo często amerykańskie badania to tak na prawdę badania na amerykańskich studentach) zachęciłam się jej pozytywnym przesłaniem i postanowiłam wypróbować w praktyce.

Okazało się, że ze wspomnianą Supermenką dzieli mnie jeden kontakt. Jednak co mam zrobić z telefonem do obcej osoby, która w dodatku jest osobą publiczną i prawdopodobnie telefonów w podobnych tematach ma kilkadziesiąt tygodniowo?

Chodziłam z tym telefonem jak niepewny siebie handlowiec, aż do piątkowego popołudnia, gdy stwierdziła. Wiem, dziś zadzwonię. Jest piątek 16.30, zadzwonię.  Na pewno nie odbierze, a temat będzie odhaczony z listy.

Dzwonię i słyszę: diii, diii, …

A następnie:

– Dorota słucham?

W pierwszym momencie mnie zatkało i zupełnie spontanicznie wyrzuciłam z siebie:

– Pani Doroto podobno jak się dzwoni do zupełnie obcej osoby to należy znaleść coś wspólnego i wie pani co? Dla nas jest wspólne to, że się w ogóle nie znamy.

Pani Dorota zaczęła się śmiać, a ja miałam szansę wyjaśnić w jakiej sprawie dzwonię i o co chodzi. Tak oto Pani Dorota Wellman zupełnie mnie nie znając zgodziła się napisać recenzję mojej książki. Książka została wydana. Rok później Empik zdecydował się wydać ją jako audiobooka.

Nigdy z Panią Dorotą nie miałyśmy szansy mieć czegoś wspólnego oprócz tej jednej telefonicznej rozmowy. Aż do września 2017, gdy okazało się, że jesteśmy prelegentkami na tej samej konferencji Pulsu Biznesu, gdzie zrobiłyśmy sobie to oto zdjęcie.

Koniec o mnie. Proszę teraz pomyśl o sobie.

Zastanów się jakie tematy odkładasz na później?

Czego się boisz?

Kompromitacji, odrzucenia czy zwykłej odmowy?

Tą historią chcę Ci powiedzieć, że KIEDY NIE PYTASZ ODPOWIEDŹ JEST ZAWSZE „NIE”

Tak na prawdę w obecnej sytuacji zawahania stoisz przed wyborem, który może zmienić znacząco bieg wydarzeń.

Boisz się?

To normalne. Większość z nas tak ma. Ludzie, którzy nie odczuwają strachu to ci, którzy mają uszkodzony mózg, a konkretnie jądro migdałowate.

Ja często się boję, ale mimo to działam jak w powyższej historii. Pisałam o tym również w tym artykule.

W podobnych sytuacjach przypominam sobie, że strach nie musi decydować o tym co zrobię. Staram się pamiętać o tym, że to ja decyduję.

Dlaczego tak myślę?

STRACH – HISTORIA DRUGA

Pewien stary Indianin Cherokee nauczał swoje wnuki. Powiedział im tak:
– Wewnątrz mnie odbywa się walka. To straszna walka.

Walczą dwa wilki.

Jeden reprezentuje strach, złość, zazdrość, smutek, żal, chciwość, użalanie się nad sobą, urazę, porażkę, kłamstwa, fałszywą dumę i poczucie wyższości.

Drugi to radość, zadowolenie, zgoda, pokój, miłość, nadzieja, akceptacja, chęć zrozumienia, hojność, prawda, życzliwość, współczucie i wiara.

Taka sama walka odbywa się wewnątrz was i każdej innej osoby.

Dzieci myślały o tym przez chwilę, po czym jedno z nich zapytało:
– Dziadku, a który wilk wygra?
– Ten, którego nakarmisz – odpowiedział stary Indianin.

A Ty? Którego wilka karmisz?